Cancellen maar…

G%$domme.* Er is een meisje vermoord. Door iemand die hier niet meer mocht zijn. Bekend bij de politie. Een week eerder zat hij nog achter de dikke deur. Illegaal in Nederland — en tóch vrijgelaten. G*%$domme. Dit had voorkomen moeten worden. Als we stoppen met het aanpassen van normen. Als we eindelijk de harde waarheid durven zeggen. Als we durven optreden tegen afwijkend gedrag dat nooit genormaliseerd had mogen worden. Als we opstaan. Niet alleen nu, maar altijd.

Maar nee. We durven het niet te zeggen. Want misschien krijg je een bedreiging. Of word je gecanceld. De “rekening houden met iedereen”-cultuur faalt. Het eindeloze praten. Het begrip opbrengen. Het voorzichtig blijven. We zijn het kwijt. Onze ruggengraat onze morele grenzen en al helemaal onze realiteitszin, we zijn het kwijt. We leven in een tijd waarin je niet meer hoeft te winnen om applaus te krijgen. Iedereen een medaille. Maar zeg één verkeerde zin en alles kan je worden afgepakt. Niet omdat het feitelijk fout is. Maar omdat het botst met het gevoel van een groep.

Welkom in de wereld van: “Ik dring mijn mening aan je op — maar ik hoef die van jou niet te horen.” We worden kwetsbaarder en zwakker. Zonder dat we het doorhebben, zijn we de generatie na ons aan het verkloten. Als je nog vliegt, grenzen opzoekt, of iemand geen 'poesie-mauw' noemt omdat diegene gelooft dat hij een kat is, dan hangt de dreiging van cancelling boven je hoofd.

De stille angst die prestaties sloopt.

Cancel culture is geen hype. Het is een wapen. Gebruikt door mensen die het debat verliezen op logica. Ze winnen het op intimidatie. Dus censureren steeds meer mensen zichzelf. Bekenden. Leiders. Ondernemers. Teamleden. Niet uit schaamte, maar uit angst. Want in onze oerbreinen zit iets simpels: Buitensluiting = gevaar. In de oertijd: sterven. Nu: verlies van status, netwerk, carrière. Dus passen mensen zich aan. Niet aan de waarheid. Maar aan wat het meest acceptabel klinkt. Ze buigen hun hoofd. Voor het moderne pek en veren.

Ik niet.

Ik heb jaren geleden besloten: je kunt mij niet verstoten. Weet je waarom? Ik speel niet mee in het spel dat de massa speelt. Niet omdat ik tegen hen ben. Maar omdat ik mijn eigen koers vaar. Mijn leven, prestaties en netwerk zijn niet gebouwd op goedkeuring van de massa. Dat geeft vrijheid. Vrijheid om te zeggen wat waar is. Ook als dat niet fijn klinkt.

Ik kies waarheid. Feiten. Grenzen. Niet het halfzachte gelul om tere zieltjes te sparen. Ik behandel je met respect, zolang jij mij ook respecteert. Leef, en laat leven. Ik ga naar huis en denk er geen vijf seconden over na. Ik heb betere dingen te doen dan me druk maken over een nietszeggende mening waar ik geen moeite in ga stoppen om die te veranderen.

Wat ik overigens heb: een grens. Duidelijk. Onbespreekbaar. Dring mij gewoon niets op, want ik doe dat ook niet bij iemand anders. Ik laat me niet vertellen wat ik wel of niet mag zeggen. Mijn moreel kompas klopt. Dus ik bepaal zelf wat ik zeg, en hoe ik het zeg. Vind je dat niet leuk? Ontvolgen kost één seconde. Adiós. Ik sta open voor elke discussie. Zolang het vanuit respect komt. Maar zodra dat respect verdwijnt, stopt de dialoog. Ik steek geen energie in haat, cancel attempts of moreel superieure drama. Want eerlijk? Het interesseert me niet. Ik speel geen wedstrijd met de massa.

De waarheid is soms onaangenaam. Maar ze is noodzakelijk voor doorbraken.

Je kunt geen echt mooi leven neerzetten terwijl je continu bezig bent met het managen van andermans gevoelens. De grootste innovaties, doorbraken en overwinningen kwamen van mensen die het lef hadden tegen de stroom in te zwemmen. Die de afwijzing accepteerden. Die door de pijn heen gingen. Daarna? Dan wil iedereen weer vrienden zijn.

Als jouw clubje liever veilig speelt dan eerlijk speelt, dan speel ik liever zonder club. Je kunt me niet cancelen als ik jouw goedkeuring niet nodig heb. De massa zoekt comfort. De bouwer zoekt vooruitgang. Ik kies onafhankelijkheid. Ik kies waarheid. Ik kies verantwoordelijkheid voor mijn toekomst. Ik kleur dus niet binnen de lijnen. Spring. Schreeuw. Deel je mening. Ik wens je een fijne dag en loop vrolijk door.

G%$domme.* Er is een jong meisje vermoord. Door iemand die hier niet eens had mogen zijn. Dat is de waarheid.

Kies scherp.